Ineens dacht ik weer aan de zaterdagochtenden toen ik nog klein was. Iedere week ging ik achterop de fiets, en later op mijn eigen fiets, met mijn vader op pad. Inkopen doen. We woonden toen nog in Amsterdam en fietsten dan van ‘Nieuwendam’ naar ‘Noord’. Met mijn voeten in de fietstassen, liedjes zingend langs de slager, bakker enzovoort. Met tassen vol verse inkopen gingen we dan weer naar huis waarna mijn vader de keuken in dook om allerlei ‘guilty pleasures’ te maken. 

Mijn moeder werkte in die tijd altijd op zaterdag tot een uur of één en mijn broer was 12 jaar ouder dus die deed zijn eigen ding. Zo was de zaterdagochtend echt een vader-dochter-momentje. Leuk detail: mijn vader droeg destijds zeven dagen per week een pak, dus ook tijdens ons vaste rondje op zaterdag. Kijk ‘m koken in z’n overhemd met stropdas. Hilarisch als ik er nu over nadenk, toen heel gewoon.

Guilty pleasures #1: wil jij een plakje worst?

De eerste stop was altijd Dirk de Slager. Althans, zo noemde mijn vader hem altijd en ik heb werkelijk geen flauw idee of de slagerij ook echt zo heette. Anyway, nadat mijn vader zijn bestelling broodbeleg en vers vlees had gedaan kwam altijd de vraag: Wil jij een plakje worst? Nou ja, in mijn geval niet helemaal correct… Ik wilde altijd een stuk spek. Say what? Je leest het goed: spek. Yuk! Bij het idee alleen al kan ik nu spontaan een wegtrekker krijgen maar vroeger was dat voor mij dé traktatie van de zaterdagochtend. Om het beeld compleet te maken: zo’n dikke plak van dat witte vetspek dus. Serieus. Het was een fase zullen we maar zeggen.

Guilty pleasures #2: suddervlees testen

Zodra we terug waren van ons rondje inkopen doen, dook mijn vader de keuken in. Of nee, eerst ging de radio aan op ‘Los Vast’ van Jan Rietman. Standaard werd er een grote pan suddervlees gemaakt. Daarvoor bakte mijn vader dan eerst spekvet uit (daar is het weer ja) en de ‘kaantjes’ werden op keukenpapier geschept om af te koelen. Dan werden de riblappen in stukjes op hoog vuur aangebakken. Steeds een paar stukjes tegelijk om dan weer uit de pan te worden gehaald zodat een paar nieuwe stukjes erin pasten. En dan jongens, dan kwam dat moment waarop mijn vader een paar randjes van dat net aangebakken vlees voor mij afsneed. Smullen echt! Vervolgens gingen alle stukjes riblap terug in de pan, werd er wat boter en water toegevoegd en begon het lange langzame sudderen. Daar aten we dan een paar dagen van. En die kaantjes gingen tussen een wit bolletje en at mijn vader smakelijk op. De vetrandjes die aan het suddervlees zitten (en ook horen) noemde ik trouwens altijd ‘flubbertjes’ en bliefde ik absoluut niet. Het was even sorteren, tot ergernis van vooral mijn moeder, maar dat had ik er voor over.

Guilty pleasures #3: beslagkom uitlikken

Mijn vader vond bakken een leuke en ontspannende bezigheid (ik heb het niet van een vreemde). In het weekend werd er dan ook vaak gebakken; van koekjes tot cake en van taart tot kerstbrood. Ik wist dat ik dan in de buurt moest blijven want ik mocht altijd wel een stukje deeg proeven óf, het lekkerste van alles, de beslagkom uitlikken als hij een cake bakte. Tot ik er misselijk van werd maar gewoon dooreten natuurlijk. Tegenwoordig begin ik daar niet meer aan en gaat alles gelijk de vaatwasser in.

Guilty pleasures #4: een prakje

Vast ritueel bij ons aan tafel vroeger was dat ik eerst mijn bord omhoog hield voor de aardappels, groenten en een stukje vlees. Vervolgens gaf ik dat bord direct aan mijn vader en die maakte er een ‘prakje’ van. Heerlijk vond ik dat. Als het een prakje was met iets dat ik niet lekker vond, witlof bijvoorbeeld, ging daar nog een schep appelmoes overheen. Hoewel ik die prakjes echt lang heb volgehouden, eet ik dat al heeeeeeeel lang niet meer.

Guilty pleasures #5: aardappels met een korstje

Op zondag kwam er bij ons heel vaak een gegrilde kip op tafel. Die ging nog aan een ouderwets draaispit en kreeg een prachtig korstje. Daar hoorde een grote pan, vaak zelfs twee pannen, gebakken aardappelen bij en een grote schaal met sla. En die gebakken aardappelen hè, die waren goudbruin en krokant aan de buitenkant en zacht aan de binnenkant. Té lekker! En dan met echte Zaanse mayonaise natuurlijk. Ik probeer het nog steeds te evenaren die aardappelen, maar ik krijg het niet precies zo voor elkaar… En ik kan het hem niet meer vragen helaas. De schaal waarop de kip op tafel kwam die heb ik hier inmiddels in de kast staan. Dat dan weer wel.

Typische gevalletje jeugdsentiment dit blog. En ik denk dat we kunnen concluderen dat ik de kook- en bakgenen van mijn vader heb meegekregen. Wat zijn jouw guilty pleasures uit je jeugd? Laat het me weten in de comments.