Als je mij al wat langer volgt dan weet je dat er een tijd was, nog niet eens zo heel lang geleden, dat ik met gemak drie/vier keer per week vol energie in de sportschool stond te kickboksen, HIIT-lesjes deed en meer van dat. Daarnaast liep ik dagelijks makkelijk zo’n 10.000 stappen weg en hier en daar propte ik er nog een extra workout thuis tussen. Tot de gevreesde hormoon shizzle verscheen en mijn lijf ineens moeilijk begon te doen over sporten (en ik soms niks in te brengen heb). Van ‘fit en sterk’ naar ‘wat gaat dat gaat’. 

Tegenwoordig reageert mijn lijf soms al moedeloos als ik alleen maar denk aan een sportlesje. Of ik ga (te) enthousiast aan de slag met gewichten maar de dagen erna wordt ik uitgelachen door de broers omdat ik gekke geluiden maak als ik moet bukken of de trap op ga. Andere dagen is er niets aan de hand en kan ik gewoon mijn ding doen. Oftewel, ik moet wennen aan een lijf dat een eigen nieuw ritme en voorkeuren heeft die ik niet altijd begrijp (of wil begrijpen).

Ik heb trouwens een paar jaar geleden maanden helemaal niet kunnen sporten door de hormoon shizzle. Mijn beenspieren voelden continue alsof of ze strak gespannen waren. Als staalkabels. Pijnstilling hielp niet, warmte alleen tijdelijk. Zelfs yoga was niet te doen. Zo’n pijn dat ik zelfs op enig moment zei: dit is erger dan weeën. Nou dan weet je genoeg denk ik. Omdat het geen typisch symptoom is van de hormoon shizzle, kon ik er vrijwel niets over vinden op het internet. Een telefonisch consult met een overgangsconsulent gaf houvast: uitzitten, supplementen slikken en het gaat vanzelf over. En dat deed het gelukkig uiteindelijk. Ik heb geen last meer en kan weer sporten. 

Van ‘fit en sterk’ naar ‘wat gaat dat gaat’

1. De pauze-kater
Vroeger ging ik na een weekje pauze van sporten gewoon weer door waar ik gebleven was. Nu krijg ik een soort van straf lijkt het na zo’n pauze. Alsof het lijf er gewoon niet zo’n zin in heeft. ‘Even wat lunges doen’ kan tegenwoordig zomaar eindigen in drie dagen spierpijn en de overpeinzing of dit ooit weer weggaat en wordt zoals eerst.

2. De energieloterij
Gelukkig sta ik in verhouding nog vaak op met het oude vertrouwde enthousiasme en ga ik huppelend (bij wijze van spreken) naar een lesje. Sommige dagen moet ik er niet aan denken om druk te gaan doen in de sportschool en voelt het alsof ik al drie dagen sporten achter de rug heb (terwijl dat dus niet zo is). Het is af en toe een verrassing hoe de vlag erbij hangt.

3. Waar zijn mijn spieren gebleven?
Ik weet nog dat ik mijn bovenbenen bij wijze van spreken voelde groeien van een paar rondjes squatten of mijn schouder- en rugspieren van kickboksen. Tegenwoordig doen diezelfde bewegingen hele andere dingen met me. Lees: spierontwikkeling op een lager pitje en blessures op de loer.

4. Suppletie als nooit tevoren
Ik slikte al langer vitamine C en vitamine D maar de afgelopen jaren is de hoeveelheid pillen die ik elke ochtend wegtik toegenomen met magnesium citraat, omega-3, collageen (voor kraakbeen) en MSM. In de avond slik nog een pilletje magnesium tauraat om de nachtrust te helpen. Dat laatst werkt echt trouwens. Vorige zomer werd ik maanden lang iedere nacht rond 3.00 uur wakker, klaar om aan de dag te beginnen. Dat gebeurt nu vrijwel nooit meer (houden zo!).

5. Leren luisteren in plaats voor doorgaan
En hier zit misschien wel de grootste uitdaging. In plaats van door te blijven gaan zoals ik al die jaren met liefde en bakken energie deed, is het nu tijd om echt goed naar mijn lichaam te luisteren. Soms betekent dat wandelen in plaats van spinning, soms betekent dat een lesje pilates in plaats van krachttraining en soms betekent het niets doen. Niet omdat ik geen discipline heb, maar omdat mijn lijf nu steeds iets anders nodig heeft.

Wat nu (meestal) voor me werkt:

• Minder vaak of minder explosief sporten dan voorheen, maar blijven gaan.
• Rustdagen echt nemen (met een boek of serie op de bank bijvoorbeeld).
• Yoga of pilates toevoegen (hoewel pilates ook heftig is trouwens).
• Geen prestatiedoelen, maar ‘blijven bewegen’ als doel.
• Wandelen wanneer het in de planning past.
• Zoveel mogelijk op de fiets stappen en de auto thuislaten.

Ik weet echt wel dat mijn lijf geen 35 meer is en struggled met hormoon shizzle, maar ik ben daar mentaal nog niet zeg maar. Iets met accepteren kun je leren… Maar hé ik ga nog en ik beweeg nog.  Alleen niet meer altijd explosief of in een rechte lijn (of met strakke billen helaas). Wat gaat dat gaat. En dat gaan is belangrijk omdat bewegen en krachttraining (botbelasting) helpen bij goed ouder worden.